در حالی که هم لوله و اتصالات پارسانا پلیمر و هم اتصالات لوله چدن داکتیل موجود است، خواص مکانیکی بهبود یافته و هزینه کمتر آهن داکتیل باعث تغییر به سمت استفاده بیشتر از آن ماده می شود.
اتصالات فولادی و لوله های گالوانیزه که در لوله کشی های مسکونی و تجاری یافت می شود معمولاً ریخته گری می شوند و به عنوان “اتصالات آهنی چکش خوار” نامیده می شوند. امروزه معمولاً از اینها استفاده نمی شود زیرا رزوه کاری لوله های با قطر بزرگ بیهوده دشوار در نظر گرفته می شود.
اتصالات لوله فولادی اغلب اکسترود می شوند یا روی یک سنبه از لوله های جوش داده شده یا بدون درز کشیده می شوند. در اندازه‌های کوچکتر، اغلب برای مطابقت با نخ‌های انتهای لوله، رزوه می‌شوند.
با افزایش اندازه و فشار، آنها اغلب به دو روش جوش لبه‌ای یا جوشی جوش داده می‌شوند. اتصالات جوش سوکت، معمولا فورج شده، محدود به قطر لوله های کوچکتر (تا NPS 4، اما معمولاً NPS 2 یا کوچکتر) هستند و در درجه بندی فشار کلاس 3000، 6000 و 9000، مطابق با جدول 40، 80، و 160 موجود هستند.
لوله اتصالات سوکت با جوش های فیله ای در جای خود جوش داده می شوند، که آنها را نسبت به اتصالات جوش لب به لب ضعیف تر می کند، اما همچنان به اتصالات رزوه ای برای کارهای پیشرفته ترجیح داده می شود. نیاز به شکاف انبساط در اتصالات مانع استفاده از آنها در برنامه های غذایی با فشار بالا می شود.
از فلنج ها نیز استفاده می شود که بخش های فلنجی حاصل از لوله از طریق پیچ و مهره به هم متصل می شوند. استفاده از فلنج ها شکستن خط لوله را امکان پذیر می کند تا امکان تعویض شیرها و غیره فراهم شود. اکثر تجهیزات خط لوله مانند پمپ ها و کمپرسورها نیز به همین دلیل از طریق فلنج متصل می شوند.
